De noodzaak van een bredere beschouwing van milieu- en ecosysteemkwesties in de visserij is erkend. Foto © Ned Deloach / Marine Photobank

De ecosysteembenadering van visserijbeheer (EAFM) pleit voor een holistische benadering van hulpbronnenbeheer die het behoud van ecosysteemfuncties en -diensten erkent als een primaire doelstelling voor visserijbeheer. EAFM deelt veel principes met op ecosystemen gebaseerd beheer (EBM), maar met een bijzondere focus op het beheer van het gebruik van visbestanden. EAFM integreert expliciet de bredere reeks visserijgerelateerde voordelen die het ecosysteem oplevert in beheersoverwegingen, inclusief andere - vaak tegenstrijdige - vormen van gebruik van mariene hulpbronnen. Het heeft ook een sterke focus op het integreren van onzekerheden, variabiliteit en voorspelde veranderingen in het visserijbeheer. EAFM omvat een voorzorgsbenadering die het hele systeem omvat, in plaats van te worden aangedreven door een eenvoudig doel om de oogst van een doelsoort te maximaliseren. De ecosysteembenadering vergroot de afstemming in beheersdoelstellingen tussen visserij en rifbehoud aanzienlijk, waardoor mogelijk een samenwerkingsaanpak mogelijk wordt met een gedeelde focus op het opbouwen van rifbestendigheid.

Behoud van de biodiversiteit en doelstellingen voor de productiviteit van de visserij kunnen worden geïntegreerd in een enkel planningskader. Foto © Chris Seufert

De opkomst van EAFM biedt koraalrifmanagers vele mogelijkheden om met visserijbeheerders te werken bij het behoud van rifecosystemen. EAFM wint steeds meer aan belang en wordt in toenemende mate overgenomen in het nationale visserijbeleid. Het is de belangrijkste benadering van het visserijbeheer die wordt bepleit door de Voedsel - en Landbouworganisatie (FAO) van de Verenigde Naties om te voldoen aan de FAO-gedragscode voor verantwoorde visserij. FAO heeft de volgende principes voor EAFM geïdentificeerd:

• Visserij moet worden beheerd om de gevolgen ervan voor het ecosysteem zoveel mogelijk te beperken.
• Ecologische relaties tussen geoogste, afhankelijke en verwante soorten moeten worden gehandhaafd.
• Beheersmaatregelen moeten compatibel zijn over de gehele distributie van de hulpbron (in jurisdicties en beheersplannen).
• De voorzorgsaanpak moet worden toegepast omdat de kennis over ecosystemen onvolledig is.
• Governance moet zowel het welzijn van mens als ecosysteem en gelijkheid waarborgen.

EAFM omvat vier hoofdplanningsstappen:

Het integreren van de behoeften van kustecosystemen, mensen en natuurlijke processen kan resulteren in een succesvol MPA-netwerkplan. Foto © Stephanie Wear / TNC

Koraalriffen komen vaak voor in de complexe en sterk onderling verbonden kustzone. Activiteiten binnen het kustgebied (bijv. Stadsontwikkeling, landbouw en rivierbeheer) kunnen van grote invloed zijn op de gezondheid van koraalriffen. 

Kustzonebeheer (CZM), ook wel geïntegreerd kustzonebeheer (ICZM) genoemd, is een proces van bestuur dat koraalrifmanagers kan helpen waarborgen dat ontwikkelings- en beheerplannen voor de kustzone milieu- en sociale doelen met betrekking tot koraalriffen omvatten. CZM biedt een juridisch en institutioneel kader dat gericht is op het ondersteunen van inspanningen om de voordelen van de kustzone, inclusief koraalriffen, te maximaliseren, terwijl conflicten en schadelijke effecten van activiteiten op elkaar, op hulpbronnen en op het milieu worden geminimaliseerd.ref De belangrijkste kenmerken van CZM-processen zijn dat zij een actieve participatie inhouden van degenen die getroffen zijn door kustzonebeheer en planningsbeslissingen, en dat ze interdisciplinair en intersectoraal zijn.

CZM wordt vaak bereikt door middel van ruimtelijke ordeningsbenaderingen, en in dit opzicht kan het veel gemeen hebben met mariene ruimtelijke planning (MRO). CZM kan ook stroomgebieden (stroomgebieden) omvatten en kan daarmee overlappen stroomgebied of 'ridge-to-reef'-beheer. In het algemeen is CZM echter praktisch beperkt tot de habitats en landvormen die gemakkelijk worden herkend als 'de kust', waarbij ruimtelijke definities vaak overeenkomen met administratieve of wettelijke grenzen.

Strategieën voor een CZM-benadering voor de bescherming van koraalriffen zijn:

• Bepaal of er traditionele principes of middelenbeheersmaatregelen bestaan ​​en of de juiste implementatie ervan het beheer van kustbronnen zou kunnen verbeteren.
• Betrek lokale gemeenschappen om anekdotische en traditionele kennis te verzamelen, lokale belanghebbenden te betrekken bij beleidsplanning en -implementatie en lokale ondersteuning te creëren voor kustbeheerbeleid.
• Inventariseer kustomgevingen, -bronnen en -programma's om meer te leren over, de gezondheid te verbeteren en het kustmilieu beter te beheren.
• Bepaal korte- en langetermijndoelen die vragen om kustontwikkeling in overeenstemming met het behoud van het milieu en het creëren van een strategie voor kustzonebeheer.
• Creëer en handhaaf een sterk wettelijk en institutioneel kader, inclusief economische prikkels om gewenst gedrag en resultaten te versterken.
• Een sterke kustbegeleidende kieskring en partnerschappen ontwikkelen op lokaal, regionaal en nationaal niveau.
• Het instellen van beschermde mariene gebieden (MPA's), inclusief no-take reserves, voor het beschermen, behouden en duurzaam beheren van soorten en ecosystemen van speciale waarde (dit omvat bedreigde soorten en habitats).
• Milieueffectrapportages (MER's) uitvoeren voor alle ontwikkelingsprojecten in de terrestrische en aquatische delen van de kustzone.
• Beoordeel en bewaak verontreinigende stoffen in de waterkolom en plan voor verontreinigingsbeheersing.

Wetenschappers, agentschappen en organisaties maken in toenemende mate gebruik van systematische planningsbenaderingen om te bepalen waar en hoe inspanningen voor behoud en beheer moeten worden toegewezen, met name op regionaal niveau. Foto © Mark Godfrey / TNC

Mariene ruimtelijke planning (MSP) is een gecoördineerde benadering om aan te geven waar menselijke activiteiten plaatsvinden in de oceaan om conflicten tussen belanghebbenden te minimaliseren, de voordelen die mensen uit de oceaan halen te maximaliseren en om te helpen bij het in stand houden van gezonde mariene habitats. MSP is gedefinieerd als het "proces van het analyseren en toewijzen van delen van de driedimensionale mariene ruimten aan specifieke toepassingen, om ecologische, economische en sociale doelstellingen te bereiken die gewoonlijk worden gespecificeerd via het politieke proces". De belangrijkste output van een MSP-proces ref is meestal een alomvattend plan of visie voor een mariene regio, inclusief implementatie en beheerplanning. MSP is meestal de benadering die wordt gebruikt om de doelstellingen van ecosysteemgericht beheer (EBM) en kustzonebeheer (CZM) te bereiken.

Verschillende voordelen van het gebruik van MSP als hulpmiddel voor het behalen van EBM en CZM zijn:

• Adressering van sociale, culturele, economische en milieudoelstellingen met een holistische benadering
• Integreert mariene doelstellingen (zowel tussen beleid en tussen verschillende planningsniveaus)
• Verbetert siteselectie voor ontwikkeling of conservering; een meer strategische en proactieve benadering die voordelen op de lange termijn oplevert
• Ondersteunt gecoördineerd management op het niveau van ecosystemen en politieke rechtsgebieden
• Vermindert conflicten tussen gebruik in het zeegebied
• Vermindert het risico van mariene activiteiten die de mariene ecosystemen schaden, inclusief een betere beoordeling van cumulatieve effecten

 
Een MSP-proces kan een oplossing bieden voor enkele van de grootste uitdagingen in verband met de 'open toegang' of 'gemeenschappelijke' aard van het gebruik van mariene hulpbronnen (en overmatig gebruik!). Om echter effectief te zijn, moet MSP worden geïmplementeerd met een sterke toewijding tot verwerken, betrekken en volgen. MSP moet een lopend, iteratief proces zijn met participatie van belanghebbenden dat leidt tot managementresultaten.