Luchtfoto van Kmekumer, Rock Islands, in Palau. Foto © Jez O'Hare
RRN interviewde auteur Dr. Annick Cros, onderzoeker aan het Hawaiian Institute of Marine Biology, terwijl ze hoogtepunten deelt uit haar recente publicatie op het verbinden van Palua's beschermde mariene gebieden en bespreekt hoe bevindingen uit deze studie als leidraad kunnen dienen voor instandhoudingsstrategieën voor koraalriffen managers.
Klik op de afspeelknop hieronder om het interview te horen.
Dr Annick Cros
Interview-transcript
Reef Resilience Netwerk (RRN): Hallo allemaal, Reef Resilience interviewt Dr. Annick Cros, onderzoeker aan het Hawaiian Institute of Marine Biology en vandaag zal ze hoogtepunten delen uit haar recente publicatie over het verbinden van Palau's beschermde mariene gebieden.
Annick Cros (AC): Hallo allemaal, bedankt dat je me vandaag hebt.
RRN: Geweldig, bedankt dat je bij ons bent gekomen. Dus hoe daagt dit document uit hoe we momenteel MPA-netwerken ontwerpen?
AC: Dit artikel daagt oude aannames over de verspreiding en connectiviteit van larven uit. Connectiviteit is de uitwisseling van individuen tussen bevolkingsgroepen. Het is een factor die de grootte en samenstelling van een populatie bepaalt. Het speelt een sleutelrol in de genetica omdat connectiviteit soortvorming tegengaat en het kan leiden tot belangrijke genetische diversiteit die aanpassing mogelijk maakt. In de mariene wereld bewegen volwassenen niet veel of helemaal niet en de meeste connectiviteit vindt plaats met de verspreiding tijdens het pelagische larvale stadium van organismen.
RRN: Wat dacht je over dit onderwerp vóór je paper en wat waren enkele van de boodschappen die je mee naar huis nam uit je onderzoek?
AC: Welnu, larven zijn zo klein dat ze moeilijk te volgen zijn. We gingen er bijvoorbeeld van uit dat hoe langer een larve in de waterkolom kon overleven, hoe verder hij zou reizen, verspreid door stromingen vanwege zijn kleine formaat. Daarom gingen we ervan uit dat de meeste verspreiding plaatsvond op grote schaal van honderden kilometers. We gingen er ook van uit dat op kleine schaal, genetisch gezien, een populatie zeer homogeen zou zijn omdat de uitwisseling op grotere schaal zou plaatsvinden, zodat we genetische diversiteit op grote schaal zouden zien. Meer recentelijk heeft echter steeds meer onderzoek aangetoond dat verspreiding op veel kleinere schaal plaatsvindt dan verwacht en dat de meeste larven zich dicht bij huis rekruteren.
AC: In ons artikel gebruiken we populatiegenetica om de verspreiding van te bestuderen Acropora hyacint in de barrièrerif van Palau, Micronesië om enkele van deze aannames te testen. En de reden waarom we Palau hebben gekozen, was omdat het in 1998 leed oppompen van zware sterfte door bleking, met name het koraal Acropora hyacint. Sindsdien heeft het zich hersteld en de kolonies die we vandaag op Palau waarnemen, zijn het resultaat van recente verspreidingspatronen, waardoor het gemakkelijker wordt om te begrijpen wat er gebeurt. Wat we vonden is dat de patches van Acropora hyacint gescheiden door een paar kilometer rond het rif van Palau mengen zich niet erg, er is weinig connectiviteit. In plaats daarvan vinden we verrassend veel kolonies die aan elkaar verwant zijn over een afstand van een paar honderd meter, wat aangeeft dat verspreiding op zeer kleine schaal plaatsvindt.
RRN: Dus hoe kan onderzoek naar de verspreiding van larven leiden tot effectieve beschermingsstrategieën voor koraalrifbeheerders?
AC: Welnu, wat we ontdekten is dat we in plaats van een homogeen rif een mozaïek van genetisch verschillende stukken koraal hadden, wat de diversiteit weerspiegelt die een rol zou kunnen spelen in de veerkracht en weerstand van koralen. Het is dus een uitdaging om het te beheren, omdat het bescherming van het hele rif vereist, wat leidt tot de behoefte aan een meer alomvattende aanpak dan een MPA om het Palau-rif te beheren.
auteurs: Cros, A., RJ Toonen, MJ Donahue en SA Karl
Jaar: 2017
Bekijk Abstract
E-mail voor het volledige artikel: resilience@tnc.org
Koraalriffen: 1-14. doi: 10.1007/s00338-017-1565-x
