Klimaatverandering vormt een aanzienlijke bedreiging voor koraalriffen wereldwijd, waardoor inspanningen nodig zijn om lokale omstandigheden te identificeren en te bevorderen die de veerkracht op korte termijn vergroten. Hoewel het bekend is dat verhoogde antropogene voedingsstoffen (uit landbouw en afval) de weerstand en het herstel van koraal verminderen, blijft de impact van natuurlijke, van dieren afkomstige voedingsstromen op het herstel van het rif onbekend.
Deze studie onderzoekt de rol van voedingsstoffen afkomstig van zeevogels bij het versterken van de veerkracht van koraalriffen door middel van koraalgroeisnelheden, rekrutering en algemene hersteltrajecten van riffen. Het onderzoek maakte gebruik van experimentele transplantaties en rifonderzoeken op 12 eilanden binnen de Chagos-archipel om de dynamiek van koraalriffen te vergelijken na een koraalverbleking (2015) tussen eilanden met een natuurlijke instroom van voedingsstoffen uit zeevogelpopulaties en eilanden met een lage aanwezigheid van zeevogels (door ratten aangetaste eilanden).
Uit de studie bleek dat koralen in de buurt van door zeevogels bewoonde eilanden voedingsstoffen van zeevogels absorberen (zoals aangegeven door hogere δ15N-waarden), wat resulteert in een verdubbeling van de koraalgroei vergeleken met koralen op door ratten aangetaste eilanden. Na een verbleking daalde de dekking van hard koraal aanvankelijk op alle eilanden, maar herstelde zich binnen zes jaar. Eilanden met zeevogels vertoonden echter een 7.7% hogere dekking Acropora, een dominante koraalsoort, vergeleken met de niveaus vóór het bleken. Acropora het herstel verliep aanzienlijk sneller op zeevogeleilanden en bereikte een dekking van 90% in acht maanden, vergeleken met 8 maanden op door ratten aangetaste eilanden. Over het geheel genomen vertoonden door zeevogels bewoonde eilanden een kortere totale hersteltijd (18 jaar) vergeleken met ratteneilanden (3.67 jaar). Het herstel van de gehele benthische gemeenschap was dynamischer op zeevogeleilanden vanwege de hogere dekking van verkalkende algen (CCA en Halimeda), terwijl de door ratten aangetaste eilanden werden gedomineerd door bestrating (hard substraat, inclusief grasalgen). Een sneller herstel van koraalriffen is van cruciaal belang voor de veerkracht van het rif, vooral gezien de toenemende frequentie van hittegolven en bleekgebeurtenissen.
Drie jaar na de verbleking was de rekrutering van koraal op alle eilanden beperkt, met een gemiddelde van 2.8 rekruten per vierkante meter, ongeacht de aanwezigheid van zeevogels. Deze beperking kan te wijten zijn aan de lagere dichtheid van koraalrekrutering op ondiepe lagunelocaties (waar het onderzoek plaatsvond) vergeleken met voorrif- en diepere lagunelocaties, evenals aan de temporeel variabele rekrutering van koralen.
Implicaties voor managers
- Het uitroeien van ratten en het herstellen van zeevogelpopulaties zou aanzienlijk kunnen bijdragen aan een snel herstel van koraalriffen na klimaatverstoringen. Dit wordt steeds belangrijker gezien de toenemende frequentie van hittegolfgebeurtenissen.
- Beheeracties die nodig zijn om de zeevogelpopulaties te herstellen kunnen het volgende omvatten:
-
- Het uitroeien van ratten en andere roofzuchtige zoogdieren (bijvoorbeeld katten)
- Het verwijderen van niet-inheemse vegetatie zoals verlaten kokosnootplantages
- Herbeplanting van de voorkeurs inheemse vegetatie,
- Sociale aantrekking of translocatie van zeevogels
- Bescherming van zeevogels tegen directe exploitatie
-
- Riffen hebben aangetoond dat ze in slechts drie tot zes jaar kunnen herstellen van verblekingen, vooral in afgelegen of beschermde gebieden met minimale menselijke gevolgen.
- Hoewel zeevogelpopulaties mogelijk geen directe invloed hebben op de koraalrekrutering, zijn verdere studies nodig om hun invloed volledig te begrijpen.
Auteurs: Benkwitt, CE, C. D'Angelo, RE Dunn, RL Gunn, S. Healing, ML Mardones, J. Wiedenmann, SK Wilson en NAJ Graham
Jaar: 2023
Wetenschap Advances 9: eadj0390 doi:10.1126/sciadv.adj0390
