Ecosysteemverlies

Blauwe koolstofecosystemen (mangroven, kwelders en zeegras) worden wereldwijd afgebroken en vernietigd als gevolg van menselijke activiteiten. Veel voorkomende oorzaken zijn: landaanwinning voor de bouw, ontbossing voor hout en ontwikkeling, omschakeling naar aquacultuurvijvers, verontreiniging van terrestrische en mariene wateren en ontwikkeling van kustgebieden. Afvoer van nutriënten door landbouw, siltatie en ontwikkeling hebben geleid tot zeegrasdaling en mangroven en kwelders zijn beschadigd door baggeren, opvullen, dijken, drainage en invasieve soorten. Naar verwachting zullen deze gevolgen zich voortzetten en waarschijnlijk nog verergeren door de klimaatverandering en de bevolkingsgroei.

Klimaatverandering kan van invloed zijn op blauwe koolstofputten en hun opslagpotentieel door veranderingen in hun totale oppervlakte, samenstelling, groei en productiviteit, en toewijzing van boven- en ondergrondse biomassa. ref Zeespiegelstijging kan bijvoorbeeld de mangroven en kwelders verdorren en overstromen, en de waterdiepten boven zeegrasvelden vergroten, waardoor het licht wordt verminderd om de plantengroei te ondersteunen. Verhoogde zeewatertemperaturen kunnen ook leiden tot directe verliezen van zeegrasvelden.

Restanten van een oude pier en mangrove worden overspoeld door stijgende zeespiegel in Grenville Bay, Grenada. Foto © Marjo Aho

Blauwe koolstofecosystemen zijn enkele van de meest bedreigde ecosystemen op aarde. Tussen 340,000-980,000 worden ha jaarlijks vernietigd. ref

De verliespercentages van het blauwe koolstofecosysteem variëren van 0.7 - 7% per jaar. ref Wanneer ze worden afgebroken of verloren gaan, kan de koolstof die in sedimenten is gesekwestreerd, als koolstofdioxide in kustwateren en in de atmosfeer worden vrijgegeven. Zo wordt jaarlijks 1.02 miljard ton koolstofdioxide vrijgegeven uit gedegradeerde kustecosystemen, equivalent aan 19% van de wereldwijde uitstoot van tropische ontbossing. ref