Voorraadbeoordelingsmethoden

Visserij speelt een cruciale rol in het levensonderhoud van miljoenen mensen. Kleinschalige visserij (over het algemeen gedefinieerd als oogstlandingen kleiner dan 10,000 ton per jaar) spelen een belangrijke rol in lokale economieën. In de derde wereld komt het grootste deel van de vangst uit visserijen die overbevist en slecht beheerd zijn, omdat zelfs de meest elementaire informatie over hoe de visbestanden doen en hoe hard ze worden bevist, is niet beschikbaar. Het gebrek aan gegevens over de populatiegrootte van vissen, visserijinspanning, en het niveau van visserijdruk dat de visserij kan ondersteunen, is ook een probleem voor de mondiale visserij; 60% van de visvangst in de wereld wordt niet beoordeeld. Dergelijke gegevens zijn essentieel voor een effectief beheer.

Een bestandsbeoordeling biedt informatie om het visserijbeheer te sturen door beheerders in staat te stellen veranderingen in de toestand van de visbestanden in de loop van de tijd te detecteren. Deze veranderingen kunnen een management reactie, gericht op het voldoen aan een of meer doeldoelstellingen van de visserij. Als managers bijvoorbeeld een bestand beoordelen en detecteren dat er te veel jonge vis wordt geoogst, waardoor het bestand met een laag reproductiepotentieel wordt achtergelaten, kunnen managers deze informatie gebruiken om limieten vast te stellen voor de vangst of de grootte van de gevangen vis.

Vislengte meten als onderdeel van het Palau Stock Assessment Project. Foto © Andrew Smith

Er zijn veel methoden voor het beoordelen van koraalrifvisserij, variërend van conventionele statistische methoden die biomassaniveaus kwantificeren en schatten maximale duurzame opbrengst (MSY), op methoden die kunnen worden toegepast wanneer de visserijgegevens beperkt zijn. Wanneer visserijgegevens beperkt zijn, proxies kan worden gebruikt om biomassa of visserijsterfte te schatten.

Traditionele aandelenevaluaties (zoals een bevolkingsmodel van de leeftijdstructuur) vereisen grote hoeveelheden gegevens, financiering en capaciteit om uit te voeren. Een traditionele voorraadbeoordeling kan honderdduizenden dollars kosten, met onderzoeksvaartuigen en personeel dat zich uitsluitend met deze beoordelingen bezighoudt. Daarom zijn ze ongebruikelijk in veel kleinschalige visserijtakken, waaronder koraalrifvisserij, vanwege een gebrek aan financiering en beperkte institutionele capaciteit van lokale instanties om de gegevens te verzamelen en te analyseren. ref

De informatie die hier wordt gepresenteerd, beschrijft verschillende beoordelingsmethoden voor aandelen, waarbij de nadruk ligt op de methoden die kunnen worden toegepast met minimale gegevens.

Voorraadbeoordelingsmethoden voor koraalrifvisserij

Indicatoren voor voorraadbeoordeling

Visserijbeheerders kunnen indicatoren en drempels (dat wil zeggen referentiepunten) gebruiken om de status van een visserijtak te beoordelen in termen van zijn huidige biomassa, reproductievermogen en duurzaamheid.

Bepalen welke prestatie-indicatoren en referentiepunten moeten worden gebruikt, vereist dat managers overwegen welke gegevens beschikbaar of verkrijgbaar zijn gezien de sociale, ecologische en economische realiteit van de visserij en de gemeenschap. De bepaling van referentiepunten vereist ook enig begrip van hoe indicatoren kunnen overeenkomen met de voorraadstatus.
 

Visserijindicatoren en referentiepunten

Prestatie-indicatoren zijn metingen van een of ander attribuut van de visserij, inclusief kwantitatieve en kwalitatieve empirische indicatoren (bijv. De gemiddelde grootte van vissen in de vangst), statistisch afgeleide indicatoren met behulp van een model (bijv. Biomassa geschat met behulp van een model voor voorraadbeoordeling), proxy-indicatoren voor biomassa (bijv. vangstpercentages of dichtheidsschattingen) en visserijsterfte (bv. potentiële zoutverhoudingen of lengtesamenstelling van de vangst), of indirecte indicatoren (bijv. verhoogde reistijd als indicatie voor afnemende plaatselijke bestanden).

Er zijn veel manieren om de sociale, biologische, economische en operationele prestaties van een visserij te meten. Visserijmanagers gebruiken vaak oogstcontroleregels om aan te geven wanneer en hoeveel het management moet aanpassen wanneer de indicatoren veranderen (in positieve of negatieve zin). Managers streven ernaar de indicatoren bij de doelreferentiepunten te houden (oranje). Oogstbesturingsregels worden doorgaans restrictiever als bepaalde drempelwaarden, zoals Limit Reference Points (paars), niet worden bereikt.

Indicatoren moeten eenvoudig, gemakkelijk te begrijpen en te meten zijn en moeten in samenwerking met belanghebbenden uit de visserijsector worden ontwikkeld, zoals vissers, resource managers, niet-gouvernementele organisaties en wetenschappers. Indien mogelijk moeten meerdere prestatie-indicatoren worden geselecteerd om een ​​vollediger begrip van de visserij te bieden. ref

Referentiepunten zijn vooraf bepaalde niveaus voor indicatoren die analyse van de relatie tussen prestatie-indicatoren en de doelstellingen van de visserij mogelijk maken. Er zijn meestal twee soorten referentiepunten: 1) een doelreferentiepunt is een indicatorwaarde die overeenkomt met de toestand waarin de visserij zich op een wenselijk niveau bevindt; 2) een limietreferentiepunt is een indicatorwaarde die overeenkomt met de voorwaarde dat de visserij ongewenst is (bijv. Overbevist).